Normaalgesproken geef ik op vrijdag cursus, maar ter gelegenheid van 4 mei gaf ik gisteren, ‘De 40 lagen in de praktijk’ eenmalig op donderdag. De 4 mei energie die voor mij staat voor verbinding en zuivere keuzes maken, paste namelijk voortreffelijk bij de cursus.
En nadat ik dit jaar al 4 mooie cursussen had gegeven (een Helende Handen 1, een HH 2, een verdiepingsdag over de ruggenwervels en een over emoties en het urinewegstelsel) in mijn nieuwe cursusruimte zonder erover te schrijven, was het nu tijd voor een stukje. Eerder was ik simpelweg te moe na afloop van zo’n dag, door alle extra drukte door mijn verhuizing, privéverbouwing daarna en het uitpakken, de tuin aanpakken en de boel in zijn geheel weer goed op de rit krijgen. Ik had al mijn tijd en energie hard nodig om mijn consulten en cursussen inhoudelijk goed te doen en daarom zat er even geen geschrijf meer in. Maar nu vind ik het erg leuk om over gisteren wat met je te delen. Het was namelijk een wonderlijke dag.
De 40 auralagen in de praktijk is, vergeleken met de andere cursussen die ik geef waarin je leert behandelen dus waarin je ook veel oefent, een theoretischer cursus waarin ik veel vertel over de 40 lagen. De ins en outs van die lagen die ook in mijn boeken staan, plus nog een hoop extra inzichten komen voorbij, er is veel interactie en ruimte voor persoonlijke vragen en daarnaast doe je tijdens de cursus ook oefeningen en word je door de lagen heen geleid, zodat je processen opstart of versnelt en zodoende ondersteund wordt op je levenspad. Een heel speelse manier van werken die gisteren ook weer heerlijk uitpakte. Het was een fijne dag.
Maar wat was er nou zo bijzonder aan?
Wat anders dan anders was, is dat ik een cursist had die een schrijf- en gebarentolk meenam omdat hij doof is.
Nou heb ik de afgelopen jaren vaker met hem gewerkt en ook met anderen die een gebarentolk meenamen en daardoor wist ik dat dit interessant zou zijn om mee te maken. Zo krijgen de cursisten van gisteren de getypte versie toegestuurd en hebben ze naast mijn boeken en uitgebreide cursusdocumentatie ook nog eens de beschikking over een extra document met de letterlijk uitgetypte tekst van de dag. Een fijne bijkomstigheid.
En, even een zijpaadje, uit andere contacten met cliënten met een soortgelijke problematiek is zelfs het idee ontstaan van een cursus over energie, HSP en specifieke problemen en oplossingen voor auditief beperkten, een cursus die vertaald zal worden door een gebarentolk, waarover ik binnenkort meer laat weten. Maar wat was er nou naast die tolk zo extra bijzonder aan die dag? Het thema ‘geluid’ was van tevoren al toegevoegd vanwege de tolk, maar wat ik niet wist was dat het een rode draad zou worden.
Ik had aangenomen, zo merkte ik, dat toen ik doorkreeg dat ik op 4 mei moest gaan zitten qua datum, dat dit een ideale setting zou betekenen. Ideale energie wist ik zeker, de setting, de overige omstandigheden had ik zelf bij verzonnen. Gewoonweg aangenomen dat dat zo zou zijn. Over verwachtingen gesproken!
Ik woon en werk sinds januari namelijk in een pand wat heerlijk rustig gelegen is in een lommerrijke straat en na de achtergrondruis tijdens de cursussen in Het Oude Wandelpark, waar ik voorheen cursus gaf, is het nu extra fijn werken in die rust. Ik vind daarbij alle grote bomen in mijn tuin en erbuiten prachtig en ik ben er heel blij mee.
Maar gisteren begon de onrust al met het typen van de schrijftolk. De aanslagen op het toetsenbord hoor je eigenlijk heel goed in een ruimte die verder stil is en waar maar één persoon tegelijkertijd aan het woord is. Dus toen een cursiste aangaf dat ze er last van had en dat het afleidde, gingen we de boel wat verbouwen zodat dat ondervangen werd. Probleem opgelost. We werkten vrolijk verder.
Totdat een paar minuten later een gemeentewagen ‘tuut tuut’ met een zwaailicht precies in ‘mijn’ deel van de straat de weg aan het vegen ging. Lommerrijk betekent bomen, en bomen laten bladeren vallen dus dat moet worden opgeveegd, dat klopt. Ik snap alleen niet hoe het kan dat daar ruim 2 uur over wordt gedaan. Het hele ochtendprogramma werd zodoende vergezeld van een behoorlijke dosis decibellen want hij maakt een tuut tuut geluid om te waarschuwen dat ie eraan kwam… Dat is een goed werkend systeem. We konden hem niet missen…
En waar ik me enorm over verbaasd heb –naast dat om te beginnen dat stuk straat niet zo lang is dus waarom 2 uur erover doen (en bij nadere inspectie zie je er eigenlijk weinig van dus wat heeft die wagen er eigenlijk al die tijd gedaan?)- was dat ik me weer even vervelend voelde over de achtergrondruis als in het begin bij het Wandelpark. Terwijl de cursisten gisteren zulke signalen helemaal niet afgaven, zat het me toch een tijdje dwars en bleef het me een aantal keren opvallen. Tuut tuut daar kwam ie wéér!
En ik had nog nooit zo’n wagentje in de straat gezien en nu bleef hij maar bezig. Als hij dan ook nog even mijn oprit had meegenomen, maar nee, dat deed hij dan weer niet. Ik weet, ik ben zelf gevoelig voor geluid maar dit was ook het stuk waarin ik vind dat een cursussituatie zo ideaal mogelijk moet zijn. Voor mij betekent dat stilte. Daar ben ik als trainer verantwoordelijk voor. Een typisch gevalletje van auralaag 18 dus: hoe ga je ermee om als de werkelijk anders is dan je prettig vindt of verwachtte? Ik had het, naast het geven van de cursus, er maar druk mee.
Enfin, na de lunch bleef hij weg en was de straat een soort van schoon en was ik stiekem opgelucht. Totdat…
Klets, klets, deng, deng deng, er verderop in de straat iemand voegen ging uitbikken of iets dergelijks. Echte stilte kwam er ook gelukkig nog, maar was niet de basis van de dag!
En afgezien van het thema geluid, was het een heerlijke dag. Ik kreeg veel positieve reacties, de theorie en voorbeelden vielen goed, raakten mensen, ze herkenden stukken, de laag 18 meditatie was fijn (ook voor mij J), de schilderoefening, het contact maken met je zielenras en met je zielengroep, het ervaren buiten van het grid van de aarde en zo je verbonden voelen met zowel de aarde als het universum, de ontmoeting met een heuse ET in mijn praktijk, de lekkere lunch, het paste allemaal prima bij elkaar.
En wil je ook zo’n dag meemaken? Dat kan, want ik heb door de grote belangstelling besloten hem in het najaar weer te geven. Op vrijdag 3 november kun je meedoen als je wilt. Zonder tolk dit maal maar met een even lekker programma waardoor je op een dieper niveau ervaren kunt wat je nou eigenlijk komt doen hier op aarde.
Voor het inhoudelijke filmpje over de cursus:
https://annemiekdouw.nl/cursussen/auralagen-in-de-praktijk/
Voor aanmelden ga je naar https://annemiekdouw.nl/agenda/
Na de afronding van de cursusdag vertrokken we nog even naar het bos. Ik had bomen nodig en frisse lucht, we gingen er een hapje eten en mijn lieve hondje was toe aan rennen. Het was notabene haar verjaardag gisteren, mijn grote knuffel werd 10!
En omdat ze de laatste tijd erg ziek is geweest en ze vorige week geopereerd is en het erg spannend geweest is of ze die 10 wel zou gaan halen, ben ik heel blij dat ze nu op aan het knappen is en helemaal haar vrolijke zelf weer aan het worden is. Ik ben altijd blij met haar, maar haar verjaardag was dit keer extra fijn.
Dus gingen we naar het bos bij Het Oude Wandelpark omdat ze daar zo lekker in het ven kan duiken –het is en blijft een labje, al is ze nu een grande dame aan het worden- en daar ontmoetten we iemand met ook twee zwarte labjes.
Ik vertelde terloops dat het Senna haar 10e verjaardag was (want dat doe je als hondenbaasje, je wisselt hondenleeftijden uit en vergelijkt bouw, grijze haren, karakter en lieve uitstraling met elkaar) en wat bleek? Eén van zijn zwarte lieverds was ook jarig en werd 10! Dus riep ik: dan moet dat Jona zijn, want ik wist toen ik nog in Breda woonde en Senna bij me kwam wonen, dat een zusje van haar naar Valkenswaard verhuisde.
En sinds ik zeven jaar geleden zelf daar ook naartoe vertrok, loop ik al zwarte labradors te spotten in de hoop dat ik haar zusje treffen zou. En op hun beider 10e verjaardag was het zover! Na 10 jaar – acht weken eindelijk herenigd!
Jona bleek in Waalre te wonen, een dorpje verderop, dus getuigde het van prachtige synchroniciteit dat we elkaar troffen op mijn favoriete wandel- en eetstek. Haar baasje vertelde en passant dat ook zij net geopereerd was, aan een tumor in dit geval, en dat ook zij gevreesd hadden dat ze de 10 niet halen zou, dus het ontroerde me enorm om die twee lieve dametjes met grijzende snuitjes naast elkaar de zien zitten.
Natuurlijk hebben we een fotosessie gehouden en telefoonnummers uitgewisseld om foto’s te kunnen sturen aan elkaar. Links zie je Jona en rechts zie je Senna, haar oudste zus. Ze hebben allebei duidelijk een heel lief karakter, dat zie je meteen, maar toch is Senna de allerliefste van de hele wereld en ver daarbuiten. Dat staat toch buiten kijf. Of is het kef?
