Tijd voor de beloofde update. Tromgeroffel….
Na allerlei tegenvallers en spannende uitslagen, ben ik nu echt officieel in remissie. Hetgeen betekent dat er geen actieve kankercellen meer zijn aangetroffen. En dat is natuurlijk heel goed nieuws! Ik vind het wel een beetje een beladen term, remissie, maar ja. Zo heet dat nou eenmaal. Ik zeg zelf liever: ik ben herstellende van Non Hodgkin. Dat voelt zachter en zo geformuleerd voel je ook meteen de stijgende lijn en daar word ik veel vrolijker van.
Het blijkt wel een heel langzaam stijgende lijn, met hier en daar ook nog fikse uitschieters naar beneden en dat betekent dat ik helaas dit jaar (2025) sowieso niet meer aan het werk zal kunnen.
Het is eigenlijk ook nog niet echt duidelijk of ik überhaupt weer aan het werk ga kunnen zoals ik dat deed. Ik vermoed van niet en hoop het komende half jaar te ontdekken hoe ik me verder ontwikkeld heb het afgelopen jaar. De ziekte zelf en de bestralingen die ik heb ondergaan, hebben schade veroorzaakt en daardoor heb ik wat fysieke beperkingen. Gelukkig zijn die ‘alleen maar’ fysiek, energetisch werkt alles als vannieuws dus voorzie ik energetisch gelukkig geen problemen. Maar hoe dat dadelijk allemaal tot uitdrukking komt in een nieuwe werkwijze? Ik heb nog geen idee.
Wel weet ik uit een eerder langdurig ziekteproces waarin door artsen voorspeld was dat ik niet meer beter zou worden en ik dat tegen alle verwachtingen in wel werd, dat dat juist de jaren waren waarin ik door hard innerlijk te werken en mezelf te helen, uiteindelijk nog veel meer en fijnstoffelijker kon waarnemen en behandelen: in de hoge auralagen. Ik bleek enorm gegroeid. En zo ontstond – achteraf gezien – mijn specialisme. Dus als ik het af en toe spannend vind om alle onzekerheden te hanteren, dan denk ik daaraan: er is een nieuwe (werk)vorm in aantocht. En een nieuwe ik in wording. Een super-upgrade. En ik ben er o zo benieuwd naar! 🙂
In ieder geval ben ik momenteel druk aan het werken aan m’n herstel en doe ik ook m’n best om te rusten, want dat is ook werken aan m’n herstel. En dus rust ik meer dan eerst en dat moet ook wel want ik krijg steeds van veel betrokken artsen en therapeuten te horen dat m’n tank meer dan leeg is en dat ik moet stoppen met iets voordát ik er moe van word. Maar ik ben echt extreem snel moe, dus tijdig stoppen vormt vooralsnog een kleine uitdaging.
Dat doet me trouwens denken aan de oude Fiat Panda die ik heb gehad. Mijn allereerste autootje, we noemden het De Pinda. Het was een roestbruine. Met het accent op roest.
Mij was verteld nooit de tank helemaal leeg te rijden, want onder in de tank lag inmiddels prut. Dat schijnt vaker zo te zijn bij oude auto’s. En als je de tank helemaal leegrijdt, komt die prut in de rest van het systeem, met veel ellende tot gevolg.
Oftewel. Als mens moet je ook niet doorgaan tot de bodem bereikt is, want dan gaat er eveneens iets mis.
Dat wist ik natuurlijk wel en al deed ik dat volgens mij vrij aardig, toch bevind ik me door het proces dat met de Non Hodgkin gepaard gaat, ineens in een cursus grensbewaken voor ver-gevorderden. Hard nodig, want ik wil geen prut meer in mijn systeem!
Daarom doe ik nu m’n best om zowel alles te doen wat voor m’n herstel nodig is, als alles te laten wat voor m’n herstel nodig is.
En ben ik voorlopig weer stil omdat ik gewoon nog vrij weinig kan. Sinds een week of 3 ben ik in staat om bijna dagelijks een kwartiertje in het bos te wandelen en dat voelt voor mij als heuse topsport. Dus dat zegt genoeg hè?
Tel daarbij allerlei oefeningen en al het getherapie, ziekenhuisbezoekjes plus het energetisch sleutelen aan mezelf en nog zo wat dingen en natuurlijk het eerdergenoemde broodnodige rusten en je merkt dat ik aan dat herstellen momenteel een heuse dagtaak heb.
Vandaar dat ik de komende tijd weer even van de radar ben, in de hoop dat ik aan het eind van het jaar een positieve update kan geven.
Tot dan! Ik wens je een fijn najaar!
Lieve groet, Annemiek
