Zaterdag 9 juli was het zover: samen met 7 van mijn Helende Handen verdiepingsdagcursisten heb ik een middag gewijd aan het werken aan een oude wond van de stad Arnhem: het oorlogsverleden met daaraan gekoppeld zware energievelden waarin honderden zielen verstrikt zaten. We gingen zielen naar het Licht brengen die daar vast waren komen te zitten en op eigen kracht niet meer verder konden. Het merendeel ervan was gesneuveld tijdens WOII maar er waren ook ‘gewone overledenen’.
Een tijdje terug kwam het onderwerp ter sprake tijdens een cursus en stelde ik toen voor om er onze handen uit onze mouwen te steken. Spreekwoordelijk dan, want voor echte bleek het véél te warm.
Omdat ik dergelijke dingen vaker heb gedaan heb ik gelukkig inmiddels daarvan geleerd. Zo blijkt het bijvoorbeeld handig om vantevoren uit te zoeken waar je precies werken gaat, dat tijdig in de lucht te zetten en vervolgens aan te geven hoe laat je gaat beginnen en hoe laat je ook weer stopt. Anders kun je aan het heen en weer rijden blijven en is een dag ook nog te kort omdat er elke keer nog andere zielen van andere plaatsen kunnen komen die overgezet willen worden. Grenzen stellen is ook in dergelijke situaties belangrijk omdat het je anders echt teveel kost. En het is al pittig genoeg.
Daarom was ik ook blij dat we in dit geval onze krachten gingen bundelen. Voor de meesten was dit hun eerste keer dus het was spannend wat het zou gaan brengen.
Ik was sinds het maken van de afspraak er al mee bezig en zo was al vanaf maart bekend dat we dit zouden gaan doen. Nou heb ik best aardige kwaliteiten maar geografie en geschiedenis behoren daar niet perse toe. Dus niet gehinderd door enige vorm van voorkennis heb ik op een kaart van Arnhem en omstreken ingevoeld waar we moesten zijn. ‘Waar zit de kern en wat is de handigste manier om deze aan te pakken?’ geldt niet alleen voor werken in de aura maar ook in dit geval (en is eigenlijk altijd wel de juiste insteek geloof ik).
Dat bleek het gebied tussen de Veerpolderstraat en de Nederrijn te zijn. En pas toen we klaar waren en voor het onontbeerlijke chips-eten-om-goed-te-aarden een goed plekje zochten, ontdekte ik dat we dat deden naast het oorlogsmonument voor de gevallenen van WOII…
Maar eerst moest er nog gewerkt worden.
Gewapend met water togen we na aankomst aan het werk. Ik vroeg de groep om op een bepaalde plaats in een ovaal te komen staan en goed te aarden, zich met elkaar en met het ankerpunt in de kring te verbinden en we begonnen te ruimen. We maakten een mooie poort van licht, een soort ‘lichtschacht’ , en de eerste zielen vertrokken naar betere oorden.
Na deze warming up verhuisden we naar de dijk en toen werd het grappig, spannend en zwaar.
Grappig omdat de dijk een heel drukke fietsroute bleek te zijn en er continu mensen langsfietsten die verbaasd keken naar ons gewapper en soms zelfs stopten om het nog wat beter te kunnen zien…
Gewoon kijken alsof het heel normaal is, was mijn advies. We leken wel een soort tai chi groepje en het zag er mooi en vredig uit.
Het was daarnaast spannend omdat er ook irritante brommertjes en scootertjes voorbijraasden en sommige expres terugkwamen om voor stoorzender te spelen. Ze pasten perfect bij de lastige energie die er ter plaatse heerste dus ze zullen zich er wel thuis gevoeld hebben. Voor ons was het soms lastig schakelen als je in die fijnstoffelijker sferen staat te werken en je ondertussen heel aards ook oppassen moet dat je niet per ongeluk platgereden wordt.
En het was ook zwaar; het betrof echt erg pittige velden en werkelijk aan alle kanten stroomden de zielen toe en drongen ze aan omdat ze bang waren de boot te zullen missen.
Daarom heb ik de aanpak aan hen uitgelegd: eerst vanaf de dijk naar de overkant van de brug werken (ja inderdaad, die van ‘een brug te ver’) en de velden die zich voor ons uitstrekten als een groot driehoekig vloerkleed losmaken van hun omgeving en uiteindelijk helemaal oprollen naar de hoek aan de voet van de brug en vervolgens verwijderen.
Als je namelijk de energetische voedingsbodem weghaalt, kunnen alle betrokken zielen veel makkelijk doorstromen want ze blijven niet langer kleven. Er is niks meer waar ze mee resoneren dus niks meer wat hen aan de aarde bindt.
En terwijl ik het kleed oprolde, werden er door de groep zielen overgezet, eerst via de brug naar onze zijde en vervolgens naar het licht. Het was een prachtig schouwspel, de samenwerking tussen alle groepsleden die stonden te werken alsof ze dit dagelijks deden, de serene rust die ontstond en de opluchting en het licht bij de vertrekkende zielen. Naarmate we verder over de dijk richting de brug schoven werd het lichter en lichter om ons heen en zelfs de koeien volgden ons spoor.
Wat ikzelf het lastigste vond was het veld van haat dat we tegenkwamen. Pure haat en het thema ‘denken dat je het beter weet dan een ander’ waardoor mensen zich snel superieur vinden aan een ander, zich boven die ander stellen en hem onderdrukken, monddood maken of simpelweg overvleugelen. Ik vond het een naar stuk.
Het feit dat er ook zoveel gesneuvelde Poolse overledenen nog huisden, zette me ook aan het denken. In de Tweede Wereldoorlog kwamen ze onze voorouders en ons land bevrijden en werden ze met open armen ontvangen en nu komen hun nazaten naar datzelfde Nederland om economische redenen en zijn ze eigenlijk stiekem niet helemaal welkom. Het is eigenlijk zo krom.
Maar gelukkig lukte het om dit negatieve veld in Arnhem te helen en uiteindelijk, na nog een laatste inspectieronde om puntjes op de i te zetten, verplaatsen we ons moe maar zeer voldaan naar een lekker koel terrasje, om ervaringen uit te wisselen, ons vochtniveau terug op peil te brengen en een bitterballetje te nuttigen. In alle opzichten heerlijk!
Mooi om te merken wat iedereen ervaren had en hoe elk groepslid zijn eigen toegevoegde waarde had gehad. Al die waardes gecombineerd, plus het feit dat iedereen vanuit een open hart met veel liefde heeft staan werken, heeft ervoor gezorgd dat we deze klus konden klaren. Ik ben er heel blij mee dat iedereen dit wilde doen.
Tevreden knuffelden we elkaar en namen we afscheid voor deze zomer. We zien elkaar weer op 30 september als er weer een Helende Handen Verdiepingsdag plaatsvindt.
Toch was deze bijzondere dag toen nog niet ten einde want… er stond nog iets geweldig leuks op het programma voor vier van ons: Durf! Cirque de la liberté (http://www.durf.cirquedelaliberte.nl) . Angelique merkte heel treffend op dat die liberté natuurlijk wel een thema was voor ons die dag: we hadden net honderden zielen bevrijd en helpen oversteken; zielen die op hun beurt weer met de oorlog en de bevrijding daarvan te maken hadden.
Durf! Cirque de la liberté was een voorstelling waar Mete Erker (de saxofonist die op mijn boekpresentatiedag zo heel lekker gespeeld had) met zijn Mete Erker trio aan meewerkte.
Mete had me uitgenodigd en ik kreeg meteen zin om te gaan, maar het grappige is: ik hou eigenlijk niet zo van circussen. Ik hou niet van opgelegde kunstjes doen en al helemaal niet als het gebeurt door dieren die veel liever ergens anders hun eigen gang zouden zijn gegaan. Zo’n benauwde circustent, ik keek daar niet echt naar uit maar bij deze voorstelling was het anders. Het geheel vond namelijk plaats in de ASM haven in Arnhem en de piste bleek een groot schip en het water ervoor. Wij zaten op de oever op een tribune en zouden onze ogen uitkijken.
Maar eerst hadden we een heus circusdiner: aan lange tafels in het oude dok kregen Lisette, Angelique, Monique en ik Spaghetti met Olifantentranen geserveerd. Restaurant Dudok verzorgde deze maaltijd en hun medewerkers renden zich gek langs de ellenlange eettafel in het dok met grote schalen spaghetti en heerlijke hapjes voor erbij. Wij aten onze buikjes vrolijk bolrond want wij hadden hard gewerkt en het was erg lekker dus dan gaat dat min of meer vanzelf.
Daarna verhuisden we naar het circus waaraan behalve Mete, Makki en Johan, ook bijvoorbeeld verschillende voormalig Cirque du Soleil medewerkers acte de présence gaven en we van de ene oh-en ah- naar de andere buikpijn-van-het-lachen-of stil-genieten-ervaring schoten. Zoals gezegd, ik heb niet meteen positieve associaties bij het woord circus, maar dit was zo bijzonder, er kwam geen dier aan te pas, alle mensen die meededen waren zo goed in wat ze deden en, misschien wel het belangrijkste, ze deden het zo met hart en ziel dat we alle vier helemaal bij kwamen door deze heerlijke energie.
Nou zou ik natuurlijk iets kunnen proberen te schrijven over de voorstelling, de acrobatiek, de humor, de lekkere muziek, de continue onverwachte wendingen. Maar dat ga ik niet doen want het zou op geen enkele manier lijken op wat ik heb ervaren. Dus zit er niks anders op dan vanavond naar de laatste voorstelling van dit jaar te gaan en je eigen ervaring op te doen of volgend jaar gezellig ook te gaan en net zo te genieten als wij!
Helemaal opgeladen hebben we aansluitend daarna heerlijk onder de bomen nog lekker nageborreld en met Mete gehangen en gekletst en hem geprobeerd duidelijk te maken hoe gaaf het was geweest. Hij liet ons helemaal uitpraten, we vielen bijna over elkaar heen van enthousiasme dus het duurde even en daarna zei hij droog: ‘Ik heb gezien hoe jullie zaten te genieten. Jullie hadden mooie plekken zo naast de licht- en geluidsman hè?’
Grijns. Ja dat was ook zo. Ik had me alleen nooit gerealiseerd dat hij ons tijdens het spelen ook zou kunnen zien! 🙂 Goed om te weten voor een volgende keer. En blij dat we het naar ons zin hadden gehad en dat dat zo duidelijk te merken was geweest.
Uiteindelijk moesten we toch echt weer naar huis en toen ik mijn vriendin Lisette weer bij haar echtgenoot omruilde voor mijn lieve hondenkind, werden we onthaald op een ander concert met feestelijke omlijsting: Schotse collie Elyn hief een misthoorn owwowowooooh aan toen ze ons in de deuropening zag staan –ze leek wel een wolfje- en Senna rende van pure blijdschap acht rondjes door de kamer met een knuffelbeestschildpad in haar bek. Het was een fijne dag en het was ook heerlijk om weer thuis te komen.
Met Joop, Lisette, Yvonne, Yvonne, Monique, Angelique en Nelleke. Dank jullie wel voor je tijd en liefdevolle inzet. Ik vond het een bijzondere en fijne ervaring.
