Daar zat ik dan. Al een tijd aan het revalideren van een dubbele hamstringscheuring en aanverwante knieklachten na een val van een gemeen trapje. Natuurlijk was ik al die tijd mezelf ook energetisch aan het behandelen en was ik druk doende om het trauma dat daags voor de val van de trap in mijn leven kwam en de val veroorzaakte, zo goed mogelijk te verwerken.
Maar toch, elke keer deed mijn knie fysiek weer pijn als ik ook maar een stap teveel had gezet dus tijd om terug te gaan naar een arts. De orthopeed had me niet verder geholpen een tijd geleden en mijn fysiotherapeut raadde me nu een sportarts aan.
Dat was een goed idee en ik kwam terecht bij die van PSV, ja, de voetbalclub. Goed in knieën, benen en dergelijke. Dat PSV was natuurlijk een beetje jammer maar verder was het een prima arts.
Twee zondagse MRI’s verder bleek wat er nu nog aan de hand was fysiek en kon ik gaan zoeken naar een passend revalidatieadres. Autorijden kan ik nu nog niet echt dus locatie was belangrijk en na enig zoeken kwam ik bij een gespecialiseerd bedrijf uit dat breder kijkt dan de fysieke klacht alleen.
En aangezien er een trauma aan gekoppeld zat, leek me dat wel een strak plan. Helaas is het verzekeringstechnisch vervolgens dan een hele toer om die ene keer in de zoveel jaar dat ik dan een keer reguliere hulp nodig heb het ook vergoed te gaan krijgen, maar ettelijke telefoontjes later mocht ik in ieder geval een afspraak maken voor de intake. 4 telefoontjes later hierover was ik nog steeds niet teruggebeld (degene die hierover gaat is al naar huis mevrouw. Carnaval mevrouw, u wordt woensdag teruggebeld. Zou ze vandaag terugbellen? Nee ze is er onverwacht niet. Nee mevrouw, er wordt gewoon niet opgenomen. Etc). Uiteindelijk na 6 dagen had ik een voorlopige afspraak weten te maken voor over 2 weken. Voorlopig want eerst moest de doorverwijzing binnen komen. En toen kwamen de vragenlijsten.
Ik geloof dat het er 8 waren, plus een introductiefilm. Zeer gedegen dus. Je moest er ongeveer een uur voor uittrekken en vol goede moed begon ik met invullen. Best lastig hier en daar, maar ok, het was voor een goed doel. Mijzelf.
Bij vragenlijst nummer 4 kwam ik toch lichtelijk in de problemen. Het was overduidelijk een psychologische lijst met vragen over stemmingen, dwanggedachten en hoe ik het leven ervaarde en daar stond hij. Vraag 16. ‘Hoort u ook stemmen die anderen niet horen?’
Ahum, tja, wat zal ik zeggen. Ik ben medium. Ik praat met overledenen. En trouwens ook met gidsen en engelen en alles wat een ziel maar geen lichaam heeft, dus volmondig JA was hier het juiste antwoord op de vijfpuntschaal.
Maar het leek me toch niet helemaal handig om dat in te vullen want ik wilde niet bekeken worden alsof ik van het padje was, ik wilde hulp bij het revalideren van mijn been.
Er was geen hokje waarin ik iets toe kon lichten dus ik besloot tot een trucje, ik sloeg de vraag over. Liever niks zeggen dan liegen, niet waar? In het Engels ‘lying by omission’ maar gelukkig hebben we die uitdrukking niet in het Nederlands en dus mocht het van mezelf.
Maar ik werd afgestraft door de techniek. Toen ik de lijst opsloeg en verder wilde met de volgende kwam het onverbiddelijke schermpje: u heeft vraag 16 nog niet ingevuld. En daar stond hij wederom:
‘Hoort u ook stemmen die anderen niet horen?’ Ik kon er niet onderuit, er was niet eens een hokje om een nadere toelichting te geven en dus was ik dapper en vulde volmondig JA in en ging verder met de overige lijsten.
Daarna stuurde ik -er toch niet helemaal gerust op- toch maar een mailtje naar de assistente waarin ik vertelde dat ik op de bewuste vraag JA had gezegd, omdat het mijn vak is om die stemmen te horen, dat ik medium ben en met overledenen communiceer. En dat ik niet met gillende sirenes opgenomen hoefde te worden op een PAAZ of iets dergelijks omdat er met mijn verstandelijke vermogens niets mis is en dat ik graag hulp wil, voor het verder revalideren van mijn béén.
Ben benieuwd naar het vervolg….
