Zaterdagmiddag, 14.15 uur, 28 graden buiten. De zon schijnt en de hele wereld lijkt vrij te zijn en ervan te kunnen genieten. Iedereen behalve de zo’n 160 leden van de Beroepsvereniging waarmee ik in een lange online ledenvergadering zit. Om 9.00 uur keurig ingelogd en nu is het ruim 5 uur later. Ik ben moe en zit achter mijn Mac in mijn praktijk als tijdens het hertellen van de stemmen de deurbel gaat van mijn huis. We zouden bijna weer gaan beginnen dus onrustig denk ik: zal ik opendoen of niet?
Ik besluit tot opendoen. Dat betekent een eindje rennen: praktijk uit, wachtkamer door, halletje passeren, woonkeuken doorkruizen, dan nog 5.85 meter cursuslokaal annex dierenbehandelingsruimte en dan ben ik aan de voorkant van het privé gedeelte van mijn huis. Alleen bij een andere deur, want mijn privévoordeur zit daar weer naast, bovenaan een trapje; ik woon immers split level.
Ik zie daardoor niet meteen wie er voor de deur staat. Ik zie wel een gehavend wit bestelbusje met dusdanige schade aan de zijkant, dat het een bezorger lijkt. Maar ik heb niks besteld. Ik kijk vragend naar de jongedame die ongeïnteresseerd op de bijrijdersstoel hangend op haar smartphone zit te swipen en zij wijst naar mijn andere voordeur, terugspringend en dus uit mijn zicht, bovenaan het trapje.
Daar verschijnt eerst een grote doos en daarna een hoofd. Pakje voor mij.
Ik had alleen niks besteld dus denk: dat zal wel voor de buren zijn. Ik controleer de naam om te zien voor welke buur de grote doos is en zie tot mijn verbazing mijn eigen naam als geadresseerde staan…. Blij met deze onverwachte bezorging sta ik in dubio. Want ik zat nog steeds in de -tijdelijk gepauzeerde- vergadering. Ik heb eigenlijk haast. Ik bedank de bezorger, mik de deur dicht en huppel met doos dit keer zo snel mogelijk terug naar mijn praktijk. Daar is de voorzitter nog niet in beeld, dus maak ik gauw de doos open.
Een grote bos zonnebloemen kijkt me aan. Wat een vrolijkheid! En wat een liefde komt daar even binnen! Ze zijn van klanten die blij zijn met me en waar ik van de week buiten werktijd extra tijd aan had besteed. Ze bedanken me hiermee voor mijn hulp.
Wat zij niet weten, is dat ik eigenlijk een hekel aan zonnebloemen had. Dat heb ik jarenlang gehad nadat een voormalig geliefde onze relatie kwam verbreken en meteen een bos zonnebloemen voor me meenam; ik was bijna jarig en zo was hij toch attent geweest?!! Voor mij stonden zonnebloemen sindsdien voor verdriet en ik heb ze zelf nooit meer aangeschaft. Ik kon ze niet meer zien. En zaterdag is dat stuk geheeld.
Wat een heerlijk boeket om te krijgen, wat een energie en wat een timing! Ik was net echt toe aan mijn welverdiende weekend en had nog een kwartier vergadering te gaan. Dankzij de zonnebloemen was ik meteen weer helemaal kwiek en vrolijk.
Dus dank jullie wel Hans en Hannette voor deze lieve geste. Hij was absoluut niet nodig natuurlijk maar wordt wel heel erg gewaardeerd!
