Het is gelukt! Mijn eerste internationale cursus in het Frans is een feit! En heuresement ging het très bien! ☺☺☺.
Op dinsdag 17 en woensdag 18 mei gaf ik, wederom in La Bastide l’Evêque, een combinatiecursus Helende Handen 1 en 2. Dit keer in een plus-variant omdat ik aan diverse kanten meer informatie heb toegevoegd om aan alle Franse hongerig-naar-meer-en-nieuwe-informatie-vragen tegemoet te komen.
Deze cursistengroep bestond uit zes deelnemers en dat bleek precies het juiste aantal. Normaal gesproken heb ik er acht voor een dergelijke cursus maar omdat alles wat ik zei (vooral) in het begin vertaald moest worden, nam de theorie uitleggen twee keer zoveel tijd in beslag als anders. Daarnaast kostte het bij het behandelen ook meer tijd omdat ik me verstaanbaar moest zien te maken, meestal omdat ik vertaald werd, en soms omdat ik zelf een dappere poging tot Frans spreken deed.
In de groep zaten twee psychiatrisch verpleegkundigen, een uit Mont-Pellier en eentje uit Toulouse, een mevrouw die al jaren ziek was en die er puur voor zichzelf dacht te zitten, een facteur met enorme aanleg, een jeugdbegeleider en therapeut die al jaren met een pendel behandelde en een reguliere arts die speciaal voor deze dagen kwam ingevlogen vanuit Parijs. Dus uit alle windstreken in Frankrijk.
Het was tijdens het uitspreken van mijn eerste zinnen wat onwennig om mijn mond te houden (jaja, ik weet het) zodat Pauline de kans kreeg om tussendoor te vertalen wat ik zei, maar gelukkig vond ik al snel het juiste ritme: steeds een stuk zin of bijzin vertellen en dan, als ik normaalgesproken een komma zou schrijven, even ademhalen en rondkijken zodat Pauline kon vertalen en ik goed kon blijven kijken hoe de reacties waren en of iedereen alles volgen kon en ondertussen het volgende stuk formuleren.
Al doende merkte ik pas goed hoe ik dat normaalgesproken doe: telkens afstemmen op de groepsenergie zodat ik mijn voorbeelden en woordkeus aan de groepsleden aan kan passen. En dat deed ik nu natuurlijk ook.
Het was een beetje in mijn voordeel dat ik met mijn handen praat, dingen vaak uitbeeld, geen pokerface heb en dat ik bij nader inzien nog best veel verstond van het Frans dat gesproken werd. Het is meer dan 30 jaar (zucht) geleden dat ik eindexamen Frans deed dus dat viel mij alleszins mee.
Alles wat Pauline zei kon ik volgen en ik kon haar dan ook aanvullen of dingen rechtzetten als de vertaling niet helemaal klopte met dat wat ik bedoeld had te zeggen. En ik kon na een halve dag ook informeel kletsen met bijna alle cursisten en weer grapjes maken in Francais de carbon (steenkoolFrans), en vanochtend heb ik met een gast die een dagje langer bleef in het Frans een heel gesprek gehad over onvoorwaardelijke liefde, rancune, je overgeven aan de stroom van het leven, onvoorwaardelijke liefde en het verschil tussen auralagen en dimensies ?! In het Nederlands al pittig, laat staan in het Frans.
Dat Frans spreken begon de tweede dag al goed te gaan en toen durfde ik bij het begeleiden van het behandelen dan ook, naast het mensen aanraken en voordoen door het zelf te doen of hun handen net iets te verleggen als ze bezig waren bij een ander, hen in woorden regie-aanwijzingen te geven. Ik vond het mooi om te merken dat als ik geen woorden voorhanden heb, er wel een andere manier bovenkomt om iets over te brengen, dus ik vermoed dat als ik dit vaker zou doen en ik niet teveel na zou denken, ik dat begeleiden ook vaker zo zou durven doen. Maar voor alle duidelijkheid, om de theorie goed over te brengen had ik toch echt Pauline nodig en die vertaalde, ondanks het feit dat ze voor het eerst als tolk optrad, geweldig goed.
In deze Franse groep zat vriendelijke meneer van 66. Een jeugdhulpverlener en therapeut met meer dan 25 jaar ervaring in werken met een pendel. En ik was zo aardig om op dag 1 in de zesde minuut te vertellen dat pendels, gidsen en andere hulpmiddelen niet toegestaan zouden zijn deze dagen. Dat wist hij al wel vantevoren maar hij vond het toch vrij lastig. Totdat ik uitlegde hoe hulpmiddelen van buitenaf gemanipuleerd kunnen worden door krachten in auralaag 24 en dus niet altijd 100% betrouwbaar zijn. Toen keek hij me ietwat bevreemd aan en knikte hij. De boodschap was binnengekomen. En doordat ik vervolgens beloofde allen te leren hoe je informatie in jezelf kunt checken en zo ook je antwoorden kunt vinden, was hij helemaal gelukkig en ging er helemaal voor, net als de rest overigens.
Dit mooie gezelschap had behoorlijk pittige groepsthema’s. Hun families begrepen hen niet en sloten ze buiten omdat ze paranormaal waren. Een aantal had schildklierproblemen, bij drie was er sprake van een misbruikgeschiedenis, bijna iedereen had nog grote stukken in zichzélf te helen en daarbij had een aantal moeite met ondersteund worden omdat ze lang alles in hun eentje hadden moeten opknappen.
Net als in de Nederlandse groep eerder deze week waren de combinaties van behandelaar en cliënt dan ook niet voor niets tot stand gekomen en spiegelden ze elkaar het nodige op een hele mooie, liefdevolle manier. Ieder zag zijn eigen stuk in de ander en kon daar met zachtheid naar kijken. Een ander thema was daardoor ook: jeZelf helen door anderen te helpen helen.
En ondertussen vlogen de vragen van de cursisten me om de oren: waar staat leukemie precies voor? Hoe kan ik mezelf schoon maken als ik uit mijn werk kom? Hoe werkt dat met een hogere auralaag en werkt die altijd door op een lagere of kun je ook er iets hebben zitten zonder dat je dat merkt? Waar staan auralaag 4, 5, 6 trouwens voor (de cursus liep officieel tot en met 3)? En hoe zit dat met je zielenpad? Hoezo auralaag 24?
Dus zo maakte ik ook uitstapjes naar auralaag 12 omdat iemand daar spontaan in begon te werken en ik dat overnam omdat hij het wel waarnemen kon, maar nog niet goed kon helen, maar hem ondertussen wel vertelde hoe dat nou zat met familieleden en familiekarma. Hoe je ervan kunt groeien en hoe je daarentegen aan een opgelopen trauma in laag 6 niks meer hebt.
Ik gaf het voorbeeld van auralaag 18 omdat in Ginestous waar we waren de energie echt heel lastig bleek: hij triggerde de dualiteit zo sterk dat het buiten de cursus regelmatig zorgde voor sterke confrontaties tussen mensen. Laag 18 gaat over oordelen en dat stuk werd er feilloos aangeraakt, daar hoefde je niks voor te doen.
Ik moest lachen om hoe zij al hun eten in hun koffie of thee sopten terwijl ik meewarig werd bekeken omdat ik ’s ochtends kaas óp mijn brood had gedaan (zijzelf eten een homp brood en een homp kaas en happen om de beurt in het een en het ander). En, o, ook vrij bijzonder, bij het avondeten had ik onze voorraad heerlijke witte wijn die over was gebleven van de Nederlandse groep op tafel gezet en dat werd vlijmscherp veroordeeld: belachelijk. ’s Avonds dronk je rood! Toch ging tijdens de lunch op dag 2 de fles wit gewoon leeg, dus ach…
Daarnaast liet ik ter compensatie Sen tussendoor uit en omdat ik weer extreem lange dagen maakte, probeerde ik haar af en toe stiekem te knuffelen als de cursisten aan het behandelen waren, maar dat ging niet want als ik haar aanraakte ging ze van pure gelukzaligheid kreungeluidjes maken en vielen we door de corbeille.
En ik legde uit, verzon internationale voorbeelden bij al mijn theoretische uitleg, maakte contact vanuit mijn hart, keek echt en voelde de essentie van mensen en hun mogelijkheden en wat ze nodig hadden en was overal en nergens tegelijk terwijl ik toch heel rustig bleef. Superbe.
Per uur voelde ik de trilling van de groep en van de mensen individueel toenemen en het was prachtig om te zien hoe makkelijk ze alles oppikten wat ik ze liet essayer-jen en hoe blij ze waren met alles wat ze bleken te kunnen. Zelfvertrouwen groeit harder als je plezier hebt in wat er met je gebeurt. Het was alleen jammer dat ze niet op de foto wilden, maar ach, dat wil ik ook nooit en er zijn ergere dingen.
Waar ik ook heel blij mee was, was met het resultaat van mijn huisvlijt: de ‘writer’. In plaats van de reader die ik in het Nederlands gebruik, had ik een speciaal boekje gemaakt met plaatjes en hoofdpunten in het Frans zodat ze zelf aantekeningen konden maken en de door mij aangeboden theorie als ze wilden systematisch konden opschrijven. En dat werkte als een tierelier.
Toen ik vertelde dat ze in plaats van een reader een ‘writer’ kregen, had alleen niemand in de gaten dat dit een neologisme en een woordgrapje was. En dus heb ik verder de hele tijd met een stalen gezicht gesproken over hun writer. Daarom, als je de term ooit nog eens op deze manier tegen mocht komen, dan weet je aan wie je dat te danken hebt…
Aan het eind van de cursus toen bleek dat iedereen zich zeer vervuld voelde en content was met het gebodene, vroeg de Parijse arts: en wat moet ik nou doen als ik meer wil weten? Want ik wil eigenlijk nog veel meer leren van je!? Tja, dan is het misschien zaak om een keer naar Nederland te komen? Of deel te nemen aan mijn eerste webinar ooit? (Weer een nieuw idee geboren, stopt dat dan nooit?)
Want eerst is het hoog tijd om weer lekker naar huis te gaan. Te slapen in mijn eigen bed, bij te komen in mijn eigen energie en mijn hondenkind -dat het zo ontzettend goed gedaan heeft maar intussen bijna afgesleten pootjes heeft van het bergop lopen- eens heerlijk te verwennen. Even helemaal niemand te spreken en stilte en alleen mezelf te ervaren, muziek te luisteren, te zingen, daarna uitgebreid bij te kletsen met mijn lieve vrienden (Lisetje, hou je tijd voor me vrij ☺), mijn moeder te bellen, mijn eigen megamaaltijdsalades te verorberen, even helemaal niks te doen en eindelijk fatsoenlijk en lang genoeg te slapen om uitgerust wakker te worden. J’ai envie de. Het lijkt me fijn om weer thuis te zijn. En ook heerlijk om daarna weer gewoon aan het werk te gaan.
Maar voordat het zover was, kreeg ik tijdens een dagje Franse consulten nog hele mooie en positieve feedback op de cursusdagen en kon ik zo alles op een liefdevolle prachtige manier afronden voor mezelf. Een heus cadeautje.
