Maandagavond 18 september hoorde ik laat op de avond dat mijn vader in Kreta in het ziekenhuis was opgenomen en dat het helemaal niet goed ging met hem. Daarom ben ik met mijn zussen de woensdagnacht erna vertrokken, reizend tegen de klok in en biddend dat hij nog lang genoeg adem zou halen zodat we op tijd zouden zijn om nog afscheid van hem te kunnen nemen.
Dat waren we gelukkig. Recht uit het vliegtuig met koffers en al naar het ziekenhuis in Heraklion . Daar, temidden van alle chaos die er heerste, want in Kretenzer ziekenhuizen werkt het echt heel anders dan in de onze, creëerden we onze eigen bubbel en waren we met zijn allen in liefde samen met elkaar.
Uiteindelijk is hij, na een aantal moeilijk dagen, donderdag de 21e ’s avonds heel rustig overgegaan terwijl mijn zussen en ik hem in onze armen hielden.
En ondanks het verdriet dat er natuurlijk is, voel ik vooral veel liefde. Oneindig veel liefde voor hem.
En liefde voor de artsen en verpleegkundigen die zo hun best hebben gedaan, mijn bio-stief-en bonus familie waarmee ik deze dagen zoveel deel en voor de Grieken en hun bezoek op dezelfde ziekenhuiskamer. 21 mensen bij 4 bedden… Zoveel respect en ruimte als wij als volslagen vreemden kregen, dat is ongekend.
Ik voel me rustig en dankbaar voor alles wat mijn vader en ik samen hebben mogen delen. En ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om bij hem te zijn op zijn laatste reis.
Afgelopen vrijdag, 6 oktober was de afscheidsdienst in de Grote Kerk van Breda waarna hij gecremeerd is. Het heeft even geduurd voordat dit allemaal plaats kon vinden omdat zijn lichaam nog terug moest komen uit Kreta.
Ik heb de afgelopen weken natuurlijk mijn agenda moeten aanpassen aan de veranderde omstandigheden. Ik vond het fijn te merken dat daar zoveel begrip voor was.
Ik heb ontzettend veel lieve en ondersteunde berichtjes, appjes en kaarten gehad waarvoor ik iedereen die met mij en ons heeft meegeleefd wil bedanken. Ze waren echt heel fijn om te krijgen.
Het gaat goed met me. Ik voel me rustig en dankbaar voor het mooie afscheid, zowel hier in de kerk als op Kreta en ik ben blij dat het zo heeft mogen gaan.
Natuurlijk heb ik nog iets te verwerken want mijn vader is net overleden, maar daar heb ik mijn agenda de komende weken wat op aangepast zodat ik iets meer tijd en ruimte heb voor mezelf. Iets meer rust en wandelen met mijn hond in de bossen helpt echt.
Gelukkig merk ik dat het verlies mijn functioneren verder niet in de weg zit. Sommige dingen kunnen blijkbaar naast elkaar bestaan.
Vandaag hou ik me nog even rustig en vanaf morgen werk ik weer vrolijk verder. Als het nodig is, weet je me wel te vinden hè?
De kaarsjes op de foto zijn de boterkaarsjes die in Nepal voor mijn vader gebrand hebben.
