De eerste hond aan wie ik mijn hart verloor heette Carol, een lief blond labradormeisje. Ondanks het feit dat ik eigenlijk van huis een kattenmens was en zij oorspronkelijk hoorde bij mijn toenmalige partner, waren we onafscheidelijk. Ik studeerde nog aan de TUE en had veel zelfstudievakken en Carol lag steevast op mijn voeten terwijl ik over mijn boeken gebogen zat. Ze was gek op borrelnootjes, die ze eigenlijk niet hebben mocht en zat bij de keuken, nét met haar teentjes precies tot aan de rand van de drempel als ik kookte. Want in de keuken, dat mocht ze dan niet.
We haalden ook altijd samen boodschappen. Dat was een groot feest. Carol wachtte geduldig voor elke winkeldeur tot ik weer verscheen. Eerst bij de groenteman, daarna bij de bakker en vervolgens nog bij de Albert Heijn. Het eind van ons boodschappenrondje was altijd bij de bloemist. En als ik daar buiten kwam met mijn nieuwe boeket, boog ik en legde ik het voorzichtig in haar bekje. Want Carol was getraind voor de jacht en dus droeg ze graag de bloemen naar huis. En dat deed ze heel parmantig. Het was een heerlijk dier.
Ze kwam uit een huis waar ook een kat woonde. Juliana genaamd, een echte Siamees. Zo een die de hele dag tegen je praatte. De twee waren samen opgegroeid en waren stapelgek op elkaar.
We kwamen een keer thuis en toen bleek Juliana een keukenkastje opengemaakt te hebben, een bovenkastje, en Carols voer naar beneden te hebben gegooid. Zoals het een echte labrador betaamt, had zij zich daaraan natuurlijk klemgegeten. Maar helaas voor het smulpaapje, waren het brokjes die je aan moest maken met water, dus dronk ze daarna gauw haar hele drinkbak leeg en ging ze enorme winden liggen laten. Urenlang.
We hebben geboft, want haar maag had kunnen ontploffen van de actie van deze partners in crime, maar gelukkig is dat niet gebeurd.
Vandaag had ik twee huisgenoten in mijn praktijk die wat minder goed samengaan. Een hondje, Isa en poezenbeest Lulu. Laatstgenoemde is de oudst gediende want ze is al zo’n 8 jaar bij haar baasjes thuis. En hondenbeest Isa woont er sinds twee maanden. Isa is bijna 3, eigenlijk net zo groot als een kat want ze weegt maar 5 kg en komt uit Roemenië.
Het samenleven met Lulu gaat niet helemaal vlekkeloos. Isa is namelijk een lief, vrolijk, enthousiast hondje (windhondachtig maar dan niet zoals Carol met de brokjes) en jaagt Lulu graag op. Lulu is ook een schatje maar bijt op haar beurt weer niet van zich af en dus vindt ze nergens meer rust. Behalve op het bed van het baasje en dat vindt hij dan weer wat minder prettig.
Vandaag kwamen ze samen in mijn praktijk en werkte ik eerst met Isa. Isa was als zwerfhondje net moeder geworden voordat ze in de opvang kwam en droeg een paar trauma’s met zich mee. Toch liet ze alles goed toe. (Misschien droegen de ondersteunende puppysnoepjes daar ook aan bij?) Ze zocht alleen tijdens een lastig stukje even steun bij haar vrouwtje.
Daarna werkte ik aan Lulu die gewoon heerlijk ging slapen omdat ze het wel oké vond allemaal. Volgens de baasjes waren ze allebei uitzonderlijk rustig tijdens de behandeling. Altijd fijn om te horen natuurlijk. Toen ik hen beide weer in hun eigen energie had helpen komen, nam ik de verbinding tussen hen beide onder handen. Isa keek me aan alsof ze zeggen wilde: ‘Hmm, ik weet niet zeker of ik dit wel wil,’ maar ze liet het wel gebeuren.
Het ging allemaal zeer voorspoedig en nu zijn ze weer thuis. Ik hoorde net dat Lulu een stuk rustiger was tijdens de reis naar huis. En Isa mocht uiteindelijk zelfs op schoot! Ik hoop dat met wat tijd en ruimte, ze straks net zo prettig samen zullen leven als Carol en Juultje. Want dat kan echt.
