Roy Martina en Annemiek Douw, na een heel lange dag
Gisteravond had ik een heerlijke ontmoeting met Roy Martina. Hij was tijdelijk even in Nederland en in de Koningshof in Veldhoven, waar hij dit weekend cursus gaf, zocht ik hem op. Het was een feestje om elkaar weer te zien en eerst praatten we uitgebreid bij op zijn hotelkamer.
Net zoals ik in mijn tweede boek beschreef in ‘onze’ case over wat het betekent om leden van dezelfde zielengroep te zijn, hebben we over en weer mooie en ook verdrietige dingen gedeeld, nieuwe inzichten opgedaan en daarnaast gewoon verschrikkelijk gelachen, een fijne combi.
Toen het wel heel erg laat begon te worden, toog ik nog even aan de arbeid, want ik zou hem ook behandelen. Daarbij gebeurden er ook de prachtigste dingen en was het mooi te ervaren hoe we tijdens de behandeling -naast beschrijven wat ik tegenkwam en hielp helen in zijn aura- over diverse andere onderwerpen konden doorpraten.
Ik wist dat ik dat kon, al vindt niet iedereen het even prettig als ik het zou doen, maar Roy vond het prima en zo hadden we meer gesprekstijd en kon hij mij ook nog van het nodige advies voorzien. Het was dan ook een heel voedende, sprankelende avond waar de energie vanaf spatte en toen ik ver na twaalven door Koningshof mijn weg weer terug zocht naar de hoofdingang, liep ik met een grote grijns bijzonder gelukkig te zijn.
Hoe anders was dat bij onze vorige afspraak, qua enscenering dan.
Eigenlijk zou Roy naar mij toekomen voor een sessie. Maar bij aankomst in Nederland bleek er net een Eurotop te zijn in Den Haag met veel veiligheidsregeltjes en afzettingen tot gevolg en Roy zou het daardoor niet redden om tijdig bij mij te zijn in Valkenswaard. Hij vroeg daarom of ik misschien naar Delft, naar zijn hotel, kon komen.
Met een kleine agenda-aanpassing lukte dat en ik zegde toe te komen, alleen had ik geen oppas voor mijn hond. Dus zei ik: ’Ik kan komen als mijn labrador mee mag, is dat ok? ‘Tuurlijk’, zei Roy, ‘geen probleem’ en dus reisde ik af naar Delft.
Aangekomen bij het Shanghai Hotel liet ik Sen even uit in het middagzonnetje, want het was een warme dag. Zo’n 28 graden, het was echt prachtig weer.
Enthousiast liep ik de ontvangsthal binnen om er vervolgens meteen weer uit verwijderd te worden. De receptioniste was onverbiddelijk: honden waren niet welkom.
Toen ik uitlegde dat ik een afspraak had, samen met mijn hond, werd er simpelweg gezegd dat zij van niets wisten en meneer Martina het niet had overlegd. Honden waren niet toegestaan. Ik mocht zelfs niet in de geairconditionde lobby even op hem wachten. Eruit moesten we.
Ik besloot in mijn auto te gaan zitten, te starten want dan doet de airco het (sorry milieu, het was overmacht) en zo mijn gitzwarte labje enigszins van verkoeling te voorzien. Wat nu?
Ik belde Roy en legde de situatie uit. Hij vroeg me of Sen niet die paar uurtjes in de auto kon blijven. Nee dat kon ze niet, vond ik en zei dat dan ook.
Toen kwam ik met een lumineus idee en zei: ‘Misschien moeten we even voor een paar uur een hotelkamer boeken.’
Een korte stilte volgde. Een stilte die me genoeg tijd gaf om de echo te horen van mijn eigen woorden en me te realiseren dat het verdacht veel weg had van een onzedelijk voorstel. Ik schoot onbedaarlijk in de lach.
En schaterde: ‘hahahaha, dát klonk fout! Ik bedoelde gewoon, even ergens een spreekkamer of hotelkamer boeken zodat ik je behandelen kan.’
Roy moest er ook om lachen en in de tijd dat hij naar me toereed, regelde ik een andere hotelkamer in een hotel verderop.
Aangekomen bij het Campanilehotel kwam de volgende verrassing. Tenminste, ik had niet stilgestaan bij wat er volgen zou: we moesten ons natuurlijk inschrijven.
Dus pakte Roy zijn paspoort en begon het hele verhaal in te vullen waarna de vriendelijke receptioniste vroeg: ‘Wilt u een Kingsize bed of een double….’
Ik dacht dat ik erin bleef en keek wijselijk de andere kant op omdat ik een heuse lachstuip voelde aankomen. De tranen zaten al hoog en ik moest echt op mijn lippen bijten.
Ik besloot het Roy lekker zelf te laten regelen en zo geschiedde. We liepen naar de kamer en gingen heerlijk aan het behandelen.
En ik denk niet dat ik het ooit nog zal meemaken maar het was een heel bijzondere dag:
de dag dat er speciaal voor mijn hond een hotelkamer werd geboekt.
