Half maart begon ik en ik ben er maanden mee bezig geweest. Uren per week, soms zelfs een hele dag aan een stuk. Mijn dag begon en eindigde ermee en soms deed ik het ook tussendoor want het werkte bijna verslavend. En het moest klaar.
Mijn fysio was er niet blij mee want mijn schouders en rug leken wel van schokbeton.
Maar dat ga nu veranderen want vanaf vandaag is mijn hele cliëntendossierbestand gedigitaliseerd. Alles is handmatig ingescand.
Eerst moest ik daarvoor 25 jaar boekhouding en dossiers uitzoeken en vervolgens heb ik een nieuw scanapparaat gekocht want mijn printer/scanner groeide het al snel boven het digitale hoofd.
En daarna scannen. En scannen. En scannen. Elke keer de cliëntnaam invoegen en het jaar van het consult en weer verder scannen.
Vastgelopen documenten losmaken en weer opnieuw, scannen. En scannen. En scannen. Elke keer de naam invoegen en het jaar, en scannen. Vastgelopen documenten losmaken en weer opnieuw, scannen. En scannen. En scannen. De naam invoegen en het jaar, en scannen. Vastgelopen documenten losmaken en weer opnieuw, scannen. Afijn, je begrijpt wat ik bedoel.
Ik heb 25 jaar full time praktijkhouden in mijn handen gehouden en dat maakte veel bij me los, heel bijzonder om te ervaren. Al die oude energieën, al die namen, al die zielen en al die consulten, alle verhalen. En alle wonderlijk mooie ervaringen die onder andere uitmondden in mijn boeken.
De eenmaal gescande dossiers moesten daarna door de papierversnipperaar met het oog op privacy, want gewoon weggooien mag natuurlijk niet. En versnipperen bleek weer een andere dagtaak. En uitermate slecht voor de longen, al dat stof.
En het bleek ook een geduldwerkje. En superirritant want ook de speciale versnipperaar voor zwaar werk werd steeds te warm en wilde rustiger aan doen. Dus dat schoot minder op dan dat ik wilde.
Daarom bedacht ik bij het laatste deel van de dossierlading papier een Snood Plan. Ik vroeg een lieve vriendin of ik de oude dossiers misschien mocht verbranden in haar vuurplaats. Super AVG-verantwoord natuurlijk. Het mocht gelukkig en ik was blij.
Al was het weliswaar heel leuk bedacht, tijdens een hittegolf en droogte in het Zonnige Zuiden was dat afgelopen zaterdag toch niet echt verantwoord. Dus werd het uitgesteld.
En gisteren kwam de regen. En vandaag kwam eindelijk het vuur.
Woensdag 21 juni, Solstice. De zomerzonnewende. Een keerpunt. De perfecte dag voor een nieuw begin.
En weer was het een warme dag.
Het was veel papier en daardoor een flinke klus en het was belachelijk warm om alles gedoseerd in het vuur te verbranden. Gedoseerd omdat ik graag de omgeving ongeroosterd wilde laten. Maar wow, wat was het een bijzondere ervaring om mijn eigen energie erdoor te voelen veranderen.
En wat was het gezellig met twee hondenbeesten naast me die wilden spelen en knuffelen….Toen ik zo’n beetje halverwege was en zelf ook bijna was gestoofd , mocht ik even afkoelen in het zwembad. Daar beloofde ik mezelf dat als de klus geklaard was ik er nogmaals in mocht en dan heel lang. En zo geschiedde.
Eerst schoonde ik met hernieuwde moed de rest van de dossiers op en daarna lag ik wederom als een badeend in het koele water. Zalig!
Dossiers verbranden ruimt nog meer op dan versnipperen merk ik en nu het achter de rug is, ben ik heel blij dat ik het gedaan heb. Hoewel ik tijdens al het scannen bijna ziek werd van alle emoties en energieën die ik ervaarde terwijl ik de dossiers vasthield, is het nu heerlijk rustig. Licht. Een nieuwe fase is aangebroken. Fijn en fris voelt het. Als de tuin na een lentebuitje.
En als je je nu afvraagt of ik voortaan net als sommige artsen me achter mijn Mac verschuil en zo mijn aantekeningen ga maken, je niet aankijkend, niet opkijkend en vooral typend een consult hebbend?
Nee hoor. Als ik al wat noteren wil, dan schrijf ik dat gewoon op. En dan scan ik het meteen en sla het op. Op beveiligde externe harde schijven die net zo veilig en niet toegankelijk zijn als mijn papieren dossiers waren, want ze staan nergens online en zitten achter slot en grendel.
En ik realiseer me ineens dat ik me eigenlijk al die moeite met beveiligde harde schijven had kunnen besparen. Ik schrijf namelijk zo onleesbaar dat mijn aantekeningen van nature al een soort van ‘encripted’ zijn. Maar ja, ze zijn nu wel digitaal.
En ik ga op naar de fysio. Wat zal hij blij zijn!
Met dank aan Jasper en Boudine voor de hulp met de vuurplaats!
