Af en toe komt er een harige man op mijn pad. Of een wat harige dame, dat kan natuurlijk ook. Vaak zijn ze ergens niet meer gewenst en hebben gelukkig een nieuw tehuis gevonden. Maar toch, hoe blij ze daar ook mee zijn, gaat het niet helemaal goed met ze.
Ze dragen hun geschiedenis met zich mee. De afwijzing, de angst, het in de steek gelaten worden, hun basis kwijt zijn, niet meer gewenst zijn. Allerhande trauma’s die bij hen blijven en waardoor ze wat anders kunnen reageren dan hun natuurlijke aard.
Ze zijn wat vaker hyper en bang, waardoor hun leven en dat van hun baasjes minder vlekkeloos verloopt dan zou kunnen. Onbezorgd genieten wordt moeilijker als je je basis ooit kwijt bent geraakt.
Want honden heten niet voor niets trouwe viervoeter. En als hun eerste (of tweede) baasje hen wegdoet, dan veroorzaak dat een groot hondenverdriet en gemis.
Als zo’n baasje in mijn praktijk komt en over zijn dier vertelt en ik merk dat ik iets kan doen dan is een afspraak gauw gemaakt en ga ik aan het hondenbehandelen.
Natuurlijk ben ik geen gedragstherapeut of dierenarts, ik werk puur energetisch en intuitief en meestal levert dat heel goede resultaten op bij het betreffende hondenbeest (of poezenbeest of paardenbeest)
Deze week had ik een heel bijzonder exemplaar te gast: Senna, een naamgenote van mijn eigen Senna, alleen was deze Sen een Berner Sennenhond. Een herplaatser die net een paar weken bij haar nieuwe baasjes vertoefde. Sen had duidelijk verlatingsangst.
En nadat ze het aanvankelijk wat spannend vond, kroop ze in me en wilde ze op schoot. Ik had mijn armen er vol aan, 34 kilo hond! Aandoenlijk lief en aandoenlijk gestressed.
Ik heb gedaan wat ik kon, en onder de haren, het water (want ze stapte op de drinkbak en die werd uiteraard over me heen gelanceerd, heerlijk met die tropische temperaturen) hondenkusjes en takjes namen we, na een boswandelingetje met de beide Senna’s tot slot, afscheid. Ik hoop dat het haar heel goed zal gaan.
(En zou een Hagenees er nou ‘Sennah de Bernah Sennah’ tegen zeggen?)
