Een jaar of wat gelden kwam het idee voor het eerst in me op. Een week weg met een groep cliënten/ cursisten. Naar Frankrijk. Lekker in ‘le centre de rien’, met fijne mensen, mooi weer, een leuke locatie, mijn lieve hondje, goed eten, en natuurlijk met een goed programma.
Voorzichtig stak ik wat voelsprieten uit en ging in oktober, toen ik logeerde in het Franse Auzolles Bas om aan mijn derde boek te werken, een locatie bekijken daar in de buurt. In de Dordogne.
Het leek te gaan passen en plannen werden gesmeed. Data in mei 2020 werden vastgelegd en ik kondigde aan dat ik een retraite / coachingsweek organiseerde.
Het onderwerp ‘Waar wil ik heen in mijn leven’ werd gecommuniceerd en de aanmeldingen kwamen binnen.
Ik vroeg een bevriende rouwtherapeute als gastspreker omdat ik aanvoelde dat dit een goede toevoeging zou zijn en alles werd in gereedheid gebracht. De groep zat vol, 11 deelnemers stonden te trappelen en het grootste deel van het materiaal was voorbereid. Toen deed Covid-19 zijn intrede in de wereld. En werd het een gekke tijd.
Al snel werd me duidelijk dat we wellicht een vervangende datum nodig gingen hebben omdat we in lock down zouden gaan. Na een Zoomoverleg met de hele groep kwamen we tot een vervangende datum-voor-het-geval-dat. Handig, omdat al snel daarna iedereen alles wat er gepland was voor de rest van het jaar aan het verzetten ging. En deze datum stond.
Vlak voor de oorspronkelijke vertrekdatum bleek dat de week inderdaad niet doorging. En ik duimde voor oktober. En dat duimen ben ik blijven doen. Al mijn andere cursussen moesten keer op keer worden geannuleerd, maar ik hield hoop voor oktober. Mijn lieve hond overleed en kon helaas niet meer mee en gedurende de zomer werden de besmettingsgraden weer hoger en greep het virus weer hard om zich heen. Maar ik bleef duimen.
Ik wist dat we eenmaal in Nojals et Clottes aangekomen, absoluut safe zouden zitten omdat we op een eigen afgezonderd terrein zouden verblijven. En in Frankrijk was de reproductiefactor op het moment van vertrek 1,22 tegen 1,38 in Nederland, dat intussen bijna wereldwijde koploper werd.
Op woensdag 30 september 2020 reed ik uiteindelijk na maanden voorbereiden, gewapend met een kaart met daarin als gele en oranje gebieden gemarkeerde stopplaatsen, met een auto vol cursusbenodigdheden, een lieve deelneemster en gastspreker Yvonne Boudewijns naar de Dordogne, 1054 km.
Maar we wisten nog steeds niet of het door zou gaan want Transavia had de tweede vluchtdatum van de deelnemers al een week of wat daarvoor geannuleerd dus we waren inmiddels aan de derde cursusdatum toe en het bleef spannend totdat ze op vrijdag daadwerkelijk in de lucht zaten. Zou de Dordogne op oranje gaan of niet en zouden ze echt kunnen komen? Wat een spanning… Maar in ieder geval hadden wij de gezellige reis al binnen.
Gelukkig kwamen alle 11 deelnemers gewoon aan en was iedereen zeer tevreden met de chambre d’hotes, de ruime kamers, de eigen badkamers en zelfs hier en daar een ligbad!
Op zaterdag begon het intensieve programma en begonnen we, daarbij geholpen door het beroerde weer, met naar binnen keren.
Stukjes theorie, aarden, oefeningen, geleide meditaties, vragen en tijd voor jezelf en je dagboek. Tijdlijnoefeningen, rouwen, traumaopstellingen, omgaan met je hoogsensitieve aanleg, dansen, energie (leren) hanteren en niet klakkeloos iets van een ander oppikken en meezeulen en hier en daar een extra uur persoonlijke begeleiding, alles om de weg vrij te maken om dat te gaan ontdekken en creëeren wat er echt in jouw toekomst past.
Oude blokkades opsporen en deze op nieuwe manieren behandelen zodat ze je niet meer tegenhielden. Problemen herstellen zonder met de problemen zelf bezig te zijn. Focussen op je hulpbronnen en het herstellen van je kracht en eigen inzicht. Er gebeurde vanalles en naast hard gewerkt, werd er ook veel gelachen, gewandeld en heerlijk gegeten. Er werden bovendien zelfs wat alpaca’s geknuffeld. En op de laatste dag brak zelfs het zonnetje door en kon er heerlijk buiten gezeten worden.
Ik ben dankbaar dat we met zijn allen zo’n mooie 8 dagen hebben mogen beleven en vind ons gezegend dat dit op een veilige en verantwoorde manier in deze tijd toch heeft kunnen plaatsvinden.
En ik ben blij met alle persoonlijke, enthousiaste en positieve feedback die ik heb gekregen.
En straks als ik weer een beetje ben uitgerust en ben bijgekomen van alle drukte, ga ik eens denken. Want grote kans dat dit een vervolg gaat krijgen. Voor de 11 deelnemers zelf hebben we het er al even over gehad, dus dat zit al in de ether.
En voor een nieuwe groep (met net zulke leuke mensen), mmmmm, een nieuwe locatie (want de oude staat te koop), een andere periode, wellicht net een ander onderwerp? We zullen zien. Ik heb zelf zo genoten dat ook dit naar meer smaakt. Dus mocht je geïnteresseerd zijn, hou je dan mijn website in de gaten?!
Het merendeel van deze foto’s is gemaakt door Lisette Janssens
