Ik heb sowieso heerlijk werk. Maar sommige weken zijn nog leuker dan andere. Deze week was een prachtige combi: op maandag gaf ik een individuele cursusdag: Je levenspad volgen. Een hele lange volle dag waarin verleden werd rechtgezet en nieuwe ideeën geboren, zowel voor werkzaamheden als privé. Al het goede energetisch vastgelegd in het energieveld door allerlei mooie oefeningen, geleide meditaties en werken met tijdlijnen en levenslijnen.
In de pauze konden we door het heerlijke weer lekker in de tuin lunchen. Mijn momenteel favoriete broodje: volkoren krokantje met humus, avocado en tomaat was ook van de partij.
De 3 dagen die daarop volgden stonden in het teken van een vervolg van de cursus Praten met de Overkant (In dit geval: praten met je overleden vader) en intensief behandelen en veel telefonische (beeldbel)consulten. Van jong tot ‘oud’ (sorry Marijke :-)) in menselijke vorm.
Daarna was de vrijdag zoals altijd gereserveerd voor dierenconsulten. Dit keer voor twee prachtige Husky’s, Maya en Fay.
Omdat patiëntvertrouwelijkheid natuurlijk ook voor dierencliënten geldt, kan ik niet precies vertellen waar ze voor kwamen. Wat wel interessant is om te vermelden, is dat de een niet van aanraken hield. Daar heb ik dus vooral bij in de aura gewerkt. En toen ik me hield aan die door haar ongeschreven maar wel waargenomen regel, kwam ze op haar gemakje bij me liggen en mocht ik in haar aura alles doen wat nodig was.
De ander vond aanraken spannend omdat ze wat mindere ervaringen had gehad met injecties bij de dierenarts. Prachtig om te zien hoe zij, na een tijdje fysiek behandelen, zich helemaal tegen me aan vlijde en me gewoon mijn gang liet gaan. Telkens als ik aan een nieuw, lastig stukje begon keek ze me even aan alsof ze zeggen wilde: moet dat nou echt? Maar dan kreeg ik weer een likje en mocht ik verder. Toen we klaar waren, was haar hele lijfje weer soepel en relaxt.
En heel bijzonder dat je bij dieren niet net als bij mensen hoeft te zeggen dat ze goed moeten drinken na een behandeling. Dan doen ze namelijk vanzelf, dus er werd druk geslobberd.
Wat me daarnaast opvalt bij dieren is dat ze in hun lijfjes veel opslaan van ervaringen waarvan we als mens niet beseffen hoe het vastslaat. Eenzaamheid en verlatingsangst bijvoorbeeld na een scheiding of overlijden van een vorig baasje. Schouders die op slot zitten van verdriet. Nekken die nauwelijks meer bewegen kunnen van een trauma waardoor ze onzeker kunnen worden en net als mensen in hun hoofd gaan zitten en alles proberen te analyseren om het vooral maar goed te doen. Staarten die aan een verstijfd staartbeen zitten waar de stress vanaf druipt. Er kan zoveel mis gaan en het kan ook vaak relatief makkelijk opgelost.
Alles bijelkaar was het een superweek die begon met het levenspad voor iemand uitzoeken en uitvinden: (hoe) zit je op koers?
Een week die eindigde met voor mij de bevestiging dat ik precies doe waarvoor ik geboren ben. En dat is een heerlijk gevoel.
