Het was een spoedconsult met een cliënte die op weg naar haar werk overvallen werd door een lastige vorm van energie. Ik noem het voor het gemak even een Veld. Ze fietste er doorheen alsof ze door de mist fietste en ineens was ze doorweekt. Ze was dusdanig uit balans en kreeg zulke andere, negatieve gedachten dan normaal, dat ze schrok en meteen contact met me opnam. Tijd voor een spoedconsultje.
Ze bleek last te hebben van de negatieve Velden, de grote wolken die nu om de aarde heen zwermen en die onder meer gekoppeld zijn aan alle coronamaatregelen en meningen die mensen erover hebben. De angsten die er heersen, bijvoorbeeld voor buitengesloten worden, Covid krijgen of als verpleegkundige je werk niet meer kunnen doen zonder QR-code. En het grote veld met oordelen die mensen erdoor vellen over elkaar. Met net weer een vers pakket maatregelen op zak, was de lucht er helemaal zwaar van. De collectieve velden waren gevoed door verse emoties en dit greep bij mijn cliënte aan in auralaag 24. Dat is ook ‘toevalligerwijs’ de energielaag waar donkere krachten aangrijpen. En omdat 24 auralaag 23 omringt en daardoor de omgeving en de stemming bepaalt, zei ik tegen haar: dat donkere, dat verziekt gewoon de sfeer. En zag ineens hoe waar dit is.
Want als dergelijke collectieve velden gevoed worden door het donkere, het negatieve, vervuilt het inderdaad de Sfeer, het etherische veld, de ruimte, de frisse lucht. En van zo’n vervuilde sfeer, door zo’n verontreinigde ‘lucht’, worden mensen ziek. Ze worden er namelijk niet vrolijker van. Er hangt een donkere sluier om hen heen. Ze worden geraakt in hun eigen donkerder stukjes, die in auralaag 23 terug te vinden zijn. Iedereen wordt getriggerd in die delen waar hij nog niet (helemaal) in balans is. En dus schieten veel mensen in een kramp en reageren dat vervolgens weer af op een ander. Bij voorkeur op iemand die het niet met ze eens is. Dat lucht lekker op en zo lijk je er zelf vanaf te zijn.
Maar afgezien van het feit dat dat gewoon probleemverplaatsing is, verziekt dat dus ook letterlijk de sfeer. De wereld wordt er niet prettiger van en menselijk contact niet aangenamer.
Ik ruimde de aura op van mijn cliënte en na afloop vroeg ze wat ze er nu verder zelf kan doen om herhaling te voorkomen. Ik zag een beeld van de stofwolken met vulkaangruis boven La Palma waar de vulkaan weer actief geworden was. En realiseerde me: daarboven schijnt altijd nog de zon. Alleen als je op La Palma bent tijdens een vulkaanuitbarsting zie je dat door de enorme wolk met gruis tijdelijk even niet. Maar je weet wel dat ze er is.
Zo ook met donkerte in het dagelijks bestaan. Zelfs als de wolken zo groot worden dat ze je als een mistlaag belagen, de wereld omhullen en je last hebt van een depressief gevoel. Je teleurgesteld bent in hoe het op dit moment is op aarde. Je niet meer weet welke route de juiste is. het even gewoon niet meer weet. Juist dan is het belangrijk.
Keer je ook dan naar het Licht. Stem je af op jouw zuivere kern, zie hem in verbinding met een zonnetje boven je hoofd, ver boven die grote donkere wolk met puin en gruis en gebruik dat als je GPS, dwars door de zicht-belemmerende puinwolk.
Stofwolken drijven uiteindelijk altijd over. Zelfs als je buurman speciaal een rokerig vuurtje stookt in de tuin om jou te pesten en je de overkant van de straat niet eens kunt zien. Uiteindelijk waait het over en breekt er een andere tijd aan.
En tot het zover is, is het aan jou om er niet in mee te gaan, je eigen liefdevolle keuzes te blijven maken en de sfeer niet (verder) te verzieken.
Achter de wolken schijnt altijd de zon
