Vanochtend had ik een afspraak met het baasje van Boris. Boris, een 6 jaar oude Engelse bullterriër, is een herplaatser uit Portugal (het is een heel internationale hond) en heeft het moeilijk gehad. Zijn huidige, nieuwe vrouwtje wilde hem graag meenemen naar haar eigen consult, want ze is een verliefd op haar kleine mannetje. Ik vond meenemen prima en zei: dan werken we gewoon in de dierenbehandelruimte. Zo gezegd, zo gedaan.
Natuurlijk had ik snoepjes, water, een mand en knuffelbeestjes klaargezet voor Boris. En thee en chocolade, een behandeltafel met kussens en (veel) dekentjes voor zijn baasje. De verwarming goed aan, want het had gevroren en zo was ik klaar voor een fijn consult.
Het werd inderdaad een mooie ochtend. Boris bleek het soort hond dat ik qua uiterlijk een beetje spannend vind. Er zijn vechthonden waar ik niet zo’n fan van ben en hij lijkt daar een beetje op. Uiterlijk dan, want o, wat was dit een kleine lieve schat.
Hij huppelde naar binnen en dartelde vrolijk de ruimte rond. Kreeg een knufje van me, at een kennismakingssnoepje en liep meteen even met me mee naar de keuken om thee te halen en daar de boel ook te verkennen. En daarna, tijdens het voorgesprek, kwam hij eerst stiekem onder de tafel tegen me aan staan en knuffelen en vervolgens verbouwde hij enthousiast de mand. Zijn baasje zei dat hij nooit veel dronk, maar hij nam toch een lekker slokje water en had het al met al prima naar zijn zin.
En toen ik eenmaal begon met behandelen, viel hij als een blok in slaap. Zo lief als hij lag te slapen. Hij snurkte zelfs zachtjes. Heerlijk in de aura van het vrouwtje liggend, genoot hij mee van alle rust die daar ontstond.
Aan het einde van de sessie ging zijn vrouwtje nog even naar het toilet. Natuurlijk stelde ik hem gerust, want hij vond het toch een beetje spannend, als herplaatser in een vreemde ruimte zonder zijn eigen baasje. En ineens merkte ik dat ook ik het een beetje spannend vond.
Natuurlijk pikte ik zíjn spanning op. Maar ik vond het eerlijk gezegd zelf ook best een stap. Knuffelen met een hondensoort waarvan ik altijd dacht dat hij me zo naar de strot kon vliegen.
Toch was het maar goed dat ik die drempel over ging want Boris vond het heerlijk dat ik hem aanraakte en streelde en al snel stond hij helemaal in trance. Genietend zakte hij door zijn pootjes, vooral doorgaan please…
Hier en daar voelde ik wat pijnplekken, een lastige erfenis uit het verleden. Daarom mag Boris binnenkort weer komen. Voor zichzelf dit keer.
Dan krijgt hij de volle aandacht. En dan mag zijn baasje met hem mee.
